Bejel jest endemiczną krętkowicą występującą na Bliskim Wschodzie wśród niektórych wędrujących beduińskich szczepów arabskich. Szerzy się głównie wśród dzieci, a jednym z najważniejszych czynników epidemiologicznych — to prymitywne, niehigieniczne warunki bytowania. Przebieg jest podobny jak kiły, jednak rzadko daje się stwierdzić zmianę pierwotna, natomiast zwykle dominują objawy wtórne w postaci polimorficznych osutek grudkowych i złuszczających. Obfite są również wykwity w postać podobne jak w kile. Chorzy w tym okresie skarżą się na nocne bóle w układzie kostnym. Po okresie utajenia mogą występować zmiany w skórze. błonach śluzowych i kościach, jak w trzecim okresie kiły. Natomiast nie występują zmiany późne w układzie nerwowym i w układzie krążenia. Nie stwierdzono również przenoszenia zakażenia z matki na płód. Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu charakterystycznych objawów klinicznych oraz dodatnich odczynów serologicznych, których przebieg jest podobny jak w kile. Leczenie: zastosowanie 1,2—2,4 milionów jednostek penicyliny o powolnym wchłanianiu wystarcza do usunięcia objawów.
