Przedmiotem badań SOZ była również epidemiologia chorób wenerycznych wśród marynarzy, którzy obecnie reprezentują w świecie grupę ok. 1 miliona osób. W porównaniu z rokiem 1945 ogólny tonaż floty handlowej wzrósł prawie 2-krotnie (z 76 690 000 do 150 347 000). Liczby te wskazują na konieczność ściślejszej współpracy międzynarodowej w zakresie zwalczania chorób wenerycznych wśród marynarzy, i to bardziej nowoczesnej, niż to było przewidziane w Międzynarodowym Porozumieniu Brukselskim z 1924 r., zrewidowanym następnie przez SOZ w 1960 r. Badania epidemiologiczne w poszczególnych krajach (Finlandia, Dania) wykazały, że przeszło połowa chorych marynarzy uległa zakażeniu poza krajem. Spośród marynarzy leczonych w portach angielskich 60% uległo zakażeniu w różnych krajach świata. Spośród 4066 marynarzy różnych narodowości, leczonych w portach francuskich w latach 1960—64, 64,5% uległo zakażeniu w portach nie francuskich.
