Pozapłciowe umiejscowienie objawu pierwotnego

Częstość występowania pozapłciowego umiejscowienia objawu pierwotnego znajduje się w pewnej zależności od ogólnej sytuacji epidemiologicznej. Występuje ono częściej w okresie nasilenia zachorowalności na kiłę, a szczególnie często — w warunkach kiły endemicznej. Zestawienia statystyczne wielu autorów dotyczące krajów europejskich (Gumpesberger; Kozłowski; Jadassohn) wykazują, że częstość objawów pozapłciowych wynosi 2,5—5—10% ogólnej liczby zachorowań na kiłę (wg Krugera). Najczęstszym umiejscowieniem jest; warga i błony śluzowe jamy ustnej i migdałków, język i okolica twarzy. Przy umiejscowieniu objawu pierwotnego na migdałkach czasami u chorego występuje podwyższenie ciepłoty ciała. Nieraz trudno jest ustalić, czy przyczyną tego jest objaw pierwotny, czy jakieś współistniejące lub poprzedzające nieswoiste zapalenie migdałków. Poza tym kazuistyka jest bardzo różnorodna i czasami zaskakująca, jak na przykład umiejscowienie objawu pierwotnego na sutkach u kobiet, na palcu, na dziąsłach i na spojówkach oka, na małżowinie usznej, na tułowiu itp. Mechanizm zakażenia w tych przypadkach może być bardzo różnorodny i przypadkowy. Na bardziej szczegółowe rozpatrzenie zasługuje zakażenie pozapłciowe występujące w czasie wykonywania pracy przez personel lekarski i pomocniczy, szczególnie w specjalnościach zabiegowych, jak u chirurgów, położników i ginekologów, stomatologów, położnych oraz u anatomopatologów. Znane są też przypadki zakażenia wenerologów. Najczęściej w tych przypadkach miejscem wtargnięcia krętków są palce rąk nie chronionych przez rękawice gumowe (lub przypadkowe uszkodzenie rękawiczek gumowych).