Dane obrazujące nasilenie przypadków kiły późnej utajonej i narządowej w całym kraju za okres 8 łat (1960—1967) wykazują stały spadek. Sprawa ta jednak wymaga bardziej wnikliwej analizy, albowiem dla właściwej oceny tego zjawiska jest konieczna znajomość nie tylko liczb. Ważne jest także ustalenie, jakie to są przypadki kiły późnej, zarówno pod względem rozpoznania, jak i zaawansowania zmian chorobowych. W tym celu przeprowadzono porównawczą analizę wyników obserwacji poradni dla kiły późnej w Warszawie z okresów 5-letnich odległych od siebie o 10 lat: 1950—1954 i 1960—1964. Badania przeprowadzono wśród chorych b. Instytutu Dermatologii i Wenerologii w Warszawie oraz Poradni dla Kiły Późnej przy Stołecznej Przychodni Dermatologicznej. Do poradni tej kierowano na konsultację i ewentualne leczenie: a) chorych z objawami klinicznymi kiły późnej; b) chorych, u których kiła została wykryta przypadkowo, np. w czasie masowych lub indywidualnych badań serologicznych, i którzy wymagali szczegółowego badania wielospecjalistycznego w celu ustalenia dokładnego rozpoznania; c) chorych, którzy byli uprzednio (przed 3 lub więcej laty) leczeni w okresie kiły wczesnej, a zostali skierowani w celu wykonania, końcowej kontroli wielospecjalistycznej, orzekającej o wyniku leczenia. W latach 1960—1964 zostało zbadanych w ten sposób 2461 chorych, a w okresie 1950—1954 chorych 1546. Wzrost liczby zbadanych w latach 1960—1964 należy tłumaczyć przede wszystkim zwiększeniem się liczby chorych wymagających kontroli po skończonym okresie obserwacji po leczeniu oraz lepszą współpracą lekarzy. Wśród zbadanych chorych stwierdzono w pierwszej grupie 1127 przypadków (46%) kiły późnej objawowej, a w drugiej grupie — 819 przypadków (53%).
