Szczególną postacią zmian skórnych w II okresie kiły są zmiany barwnikowe w postaci tzw. bielactwa kiłowego. Występują one najczęściej ok. 6 mieś. trwania choroby, jakkolwiek mogą wystąpić nieco wcześniej, ok. 4 mieś., lub znacznie później, po 1—2 latach od zachorowania. Klinicznie — są to plamiste, owalne lub okrągłe ogniska częściowego odbarwienia skóry, średnicy 0,5—1,0 cm, umiejscowione głównie na bocznych i tylnych powierzchniach szyi, rzadziej z przodu. W rzadszych przypadkach mogą zajmować skórę ramion, a nawet skórę klatki piersiowej i brzucha. Nie występują natomiast na skórze twarzy, rąk i stóp. W otoczeniu tych plam skóra może wykazywać przebarwienie, co nadaje całości charakterystyczny obraz: ciemniejszej siateczki, w obrębie której widoczne są plamy jaśniejsze. Zjawisko to występuje intensywniej u osób śniadych i brunetów. Natomiast u blondynów wykwity mogą być bardzo nikłe i wymagają dokładniejszego badania w pełnym oświetleniu dziennym. Zmiany te nie wywołują objawów podmiotowych, jak również na ich powierzchni nie stwierdza się żadnych odchyleń od stanu prawidłowego skóry, jakkolwiek na podkreślenie zasługuje fakt, że u osób z bielactwem kiłowym często stwierdza się czynne zmiany kiłowe w płynie mózgowo-rdzeniowym. Wykwity bielactwa kiłowego mogą utrzymywać się czas dłuższy, 4—6 mieś., po czym ustępują bez pozostawienia jakichkolwiek następstw w skórze.
