U mężczyzn w ogromnej większości przypadków objaw pierwotny umiejscawia się na prąciu, w miejscach najbardziej narażonych na uraz: na wewnętrznej powierzchni napletka, w rowku zażołędnym, na żołędzi; przy umiejscowieniu w okolicy wędzidełka, objaw pierwotny może być mały i trudno dostrzegalny. Umiejscowienie objawu pierwotnego na brzegu napletka może wywołać, szczególnie w przypadkach powikłanych wtórnym zakażeniem, znaczny naciek, stwardnienie i obrzęk napletka, doprowadzający do stulejki zapalnej i nieodprowadzalności napletka. Występujące rzadko umiejscowienie objawu pierwotnego w cewce moczowej może nasuwać duże trudności rozpoznawcze. Stwierdza się wówczas przy ucisku w ujściu cewki skąpą wydzielinę surowiczą z nieznaczną domieszką ropy, a przy palpacji pewne stwardnienie. Najbardziej znamienne jest wtedy powiększenie okolicznych pachwinowych węzłów chłonnych. Częściej występujące owrzodzenie pierwotne w ujściu cewki moczowej wywołuje znaczny naciek w obrębie żołędzi i powoduje bolesność przy oddawaniu moczu. Umiejscowienie objawu pierwotnego w okolicy odbytu u mężczyzn świadczy najczęściej o zakażeniu na drodze stosunków homoseksualnych. Według danych statystycznych pochodzących z Anglii, Stanów Zjednoczonych, Francji i niektórych innych krajów zachodnich stosunki homoseksualne odgrywają ostatnio coraz większą rolę epidemiologiczną w szerzeniu się kiły. Touraine donosi, że o ile w 1951 r. obserwował owrzodzenie pierwotne w okolicy odbytu tylko u 1,2% chorych na kiłę mężczyzn, to w 1960 r. w dużych miastach i w miastach portowych odsetek ten wzrósł do 25—40%. Owrzodzenie pierwotne może wystąpić również w najbliższej okolicy narządów płciowych, jak np. w fałdzie udowopachwinowym lub w okolicy podbrzusza.
