Wrzód weneryczny

Wrzód weneryczny jest ostatnio w Polsce zjawiskiem rzadkim, niemniej może się zdarzyć jako choroba zawleczona z innych krajów. Okres wylęgania wrzodu wenerycznego jest krótki: wynosi 48—72 godz. po zakażeniu. Owrzodzenie jest żywo bolesne, nieraz mnogie, o zarysach nieregularnych, kraterowato zagłębione, o brzegach podminowanych, pokryte wydzieliną surowiczo-ropną, w której można stwierdzić prątki Ducreya. Węzły chłonne początkowo są niepowiększone. Później jednak ulegają znacznemu obrzmieniu, są bolesne; w przypadkach zaniedbanych może dojść do przebicia i powstania przetoki. Nowotwór złośliwy, nabłoniak kolczysto-komórkowy (carcinoma spinocelluiare) musi być brany pod uwagę w różnicowaniu przy umiejscowieniu objawu pierwotnego u osób starszych na wardze dolnej lub na języku. Nabłoniak różni się znacznie wolniejszym, kilkumiesięcznym lub dłuższym rozwojem. O ile odczyn ze strony węzłów w przypadku kiły występuje prawie równocześnie z objawem pierwotnym i jest bardzo znaczny, to w przypadku nowotworu występuje on znacznie później i początkowo dotyczy tylko pojedynczych węzłów. Wykrycie krętków bladych, a następnie dodatnie odczyny serologiczne rozstrzygają o rozpoznaniu kiły. W przypadkach wątpliwych decyduje badanie histologiczne.