Pojęcie kiły naczyniowo-sercowej odnosi się przede wszystkim do swoistych zmian w tętnicy głównej i zastawkach dwudzielnych. Zmiany kiłowe w mięśniu sercowym w postaci pojedynczych lub licznych kilaków mogą się wprawdzie zdarzyć, lecz wyjątkowo rzadko. Stosunkowo rzadko występują również zmiany kiłowe o charakterze zarostowego zapalenia niewielkich tętnic obwodowych kończyn (endarteritis obliterans). Powodują one martwicę w obrębie tych kończyn. Swoiste kiłowe zmiany naczyniowe w mózgu mogą być również przyczyną porażenia połowiczego. Uszkodzenie tkanki mózgowej w tych przypadkach jest następstwem kiłowych zmian zakrzepowych i zarostowych w obrębie naczyń mózgowych. Zmiany te należą do zespołu objawów kiły układu nerwowego. Poza tym swoiste zmiany kiłowe w Obrębie drobnych naczyń stwierdza się we wszystkich wykwitach kiłowych. Jest to jedna z charakterystycznych cech obrazu anatomicznego tych zmian. Początek zmian kiłowych w tętnicy głównej należy łączyć z okresem wczesnej posocznicy kiłowej. Anatomiczne zmiany swoiste dla kiły można stwierdzić na podstawie dużego materiału sekcyjnego już stosunkowo wcześnie, w okresie kilku pierwszych lat po zakażeniu. Natomiast przebieg swoistego procesu uszkadzającego ściany tętnicy głównej i zastawek jest zwykle bardzo powolny. Dostępnymi obecnie metodami badania zmiany kliniczne w większości przypadków udaje się stwierdzić nie wcześniej niż po 10 latach trwania choroby. Wprawdzie istnieją doniesienia o pojedynczych przypadkach, w których stwierdzono kiłowe zapalenie tętnicy głównej już po 2—3 latach od chwili zakażenia, lecz należą one raczej do zjawisk rzadkich i nietypowych.
